Najpopularniejsze rasy kotów
Nie sposób wymienić wszystkich ras kotów, które uznawane są przez związki fenilnolgiczne – spisy te różnią się często między sobą. Polska Federacja Felinologiczna będąca członkiem Międzynarodowej Federacji Felinologicznej uznaje ponad 40 ras kotów, jednak na całym świecie można wyodrębnić blisko sto ras. Kot brytyjski krótkowłosy, Maine Coon czy Ragdoll to jedne z popularnych ras kotów, które goszczą w domach w naszym kraju. W naszym artykule dowiesz się co wyróżnia te rasy, jak je pielęgnować oraz na jakie choroby zwracać uwagę.
Kot brytyjski krótkowłosy
Do jednej z najpopularniejszych ras niewątpliwie należy kot brytyjski krótkowłosy. Dzięki swojemu charakterystycznemu, okrągłemu pyszczkowi podbił serca wielu ludzi na całym świecie. Kot brytyjski wyróżnia się swoją zbitą, mocną budową, z dobrze umięśnioną klatką piersiową oraz prostym grzbietem. Ich łapki są dość krótkie, ale silne, ogon zaokrąglony na końcu podobnie jak uszy. Niewątpliwie charakterystyczną cechą tych kotów są ich oczy – duże, o głębokim kolorze najczęściej miedzianym, złotym lub pomarańczowym. To koty średniej lub dużej wielkości, ważące w granicach od 4 do 8 kilogramów, mające jednak tendencję do przybierania na wadze dlatego ważne jest aby w odpowiedni sposób dobrać i kontrolować ich dietę, a także aktywność fizyczną. Sierść kotów brytyjskich jest krótka, gruba i dość gęsta. Występują w wielu umaszczeniach (nawet w około 150 odmianach ubarwień!) jednak niewątpliwie największą popularnością cieszą się te w kolorze szarym lub niebieskim.
Charakterystyka
Usposobienie kotów brytyjskich jest niezwykle łagodne. To idealni towarzysze zarówno dla osób starszych jak i dzieci. To niezwykle czułe koty odczuwające potrzebę bliskości z człowiekiem, lubiące ich towarzystwo. Są to stworzenia spokojne i dość ciche, rzadko zdarza im się miauczeć. Brytyjczyki dzięki swojemu łagodnemu usposobieniu dobrze znoszą towarzystwo innych zwierząt i dość łatwo przystosowują się do zmian. Są typami domatorów, co pogłębia się szczególnie z wiekiem – kocięta będące istnym wulkanem energii stają się spokojne, a czas spędzają głównie na wygodnym posłaniu, tuż obok swojego opiekuna.
Pielęgnacja
Brytyjczyki nie są kotami, które wymagają częstych zabiegów pielęgnacyjnych. Oczywiście warto jak najwcześniej przyzwyczajać je do nich aby wywołać przyjemne skojarzenia, a nie przykry obowiązek, który kończy się stresem i podrapanymi rękoma właściciela. W okresie linienia należy regularnie wyczesywać sierść, która jest gruba i gęsta, w dotyku przypominająca w pewien sposób puch kojarzący się z pluszowymi misiami. Należy im regularnie przemywać oczy z powodu występowania ryzyka zarośnięcia kanalików łzowych, sprawdzać uszy i w razie potrzeby przycinać pazurki.
Zdrowie
Są to koty, które z reguły cieszą się dobrym zdrowiem. Jest to rasa brachycefaliczna, co oznacza mniej więcej tyle, że ich pyszczek jest krótki i dość spłaszczony, z powodu czego może często występować u nich niedrożność kanalików nosowo-łzowych, co objawia się nadmiernym łzawieniem oczu. Może u nich występować kardiomiopatia przerostowa, będąca chorobą serca uwarunkowaną genetycznie. Charakteryzuje się ona pogrubieniem ściany mięśnia sercowego, co prowadzi do dysfunkcji rozkurczowej, zastoju krwi i obrzęku płuc. Często przez długie lata nie daje ona żadnych objawów, dlatego warto profilaktycznie przeprowadzić badanie genetyczne. U brytyjczyków może wystąpić również policystowatość nerek, czyli choroba objawiająca się występowaniem torbieli nerek oraz hemofilia, która występuje jedynie u samców. Długość życia kotów brytyjskich waha się od 10 do 12 lat.
Ragdoll
Te wywodzące się ze Stanów Zjednoczonych koty zaliczają się do dużych ras, w przypadku samców osiągające nawet 9 kilogramów masy ciała. W ostatnich latach cieszą się one coraz większą popularnością, co nie powinno nikogo dziwić, bo Ragdolle są kotami wyjątkowymi nie tylko pod względem swojego wyglądu, ale również charakteru. Występują one w blisko dziesięciu odmianach kolorystycznych, z czego najbardziej popularna to typ colorpoint, który charakteryzuje się tym, że podstawowy kolor pojawia się wyłącznie na ogonie, uszach, łapkach i pyszczku, podczas gdy reszta ich ciała jest biała. Ich sierść jest niezwykle gęsta, jedwabista i półdługa, przy jednoczesnej małej ilości podszerstka. Koty rasy Radgoll odznaczają się szeroką klatką piersiową, silnym tułowiem i grubym, dobrze umięśnionym kośćcem. Ich ogon jest długi, dość mocno owłosiony, a przy tym delikatnie wygięty i zwężający się ku końcowi. Charakterystyczną cechą tej rasy są niewątpliwie duże oczy o owalnym kształcie i intensywnym, niebieskim kolorze.
Charakterystyka
Jacy są przedstawiciele tej rasy? Radgolle to koty niezwykle spokojne i łagodne. Są również bardzo przyjazne i ufne, dlatego nie powinny być wypuszczane bez nadzoru. To idealni towarzysze dla dzieci i osób starszych, wykazujące się dużymi pokładami cierpliwości, ale również złaknione czułości ze strony człowieka. To koty, które mocno przywiązują się do swojego właściciela, a co za tym idzie nie przepadają za samotnością – nie sprawdzą się więc w przypadku osób spędzających większą część dnia poza domem. Ze względu na swoje spokojne usposobienie łatwo nawiązują relację z innymi zwierzętami. Nie są to koty, które głośnymi miauknięciami domagają się uwagi, częściej delikatniej mrucząc. Charakterystyczną cechą tych kotów jest to, że w momencie wzięcia na ręce całkowicie wiotczeją – w tłumaczeniu radgoll oznacza szmacianą lalkę, z którą poprzez takie zachowanie koty te zostały skojarzone.
Pielęgnacja
Choć sierść tych kotów jest półdługa nie wymaga ona częstych zabiegów pielęgnacyjnych. Oczywiście ważne jest aby w miarę możliwości regularnie – co kilka dni – ją wyczesywać i przyzwyczajać kota do tych czynności już we wczesnych etapach jego życia. Sierść tej rasy charakteryzuje się niewielką ilością podszerstka, dzięki czemu nie ma ona tendencji do kołtunienia. W razie potrzeby można przyciąć pazurki, choć Radgolle są kotami, które lubią ścierać je za pomocą drapaków.
Zdrowie
Ragdolle bywają niestety kotami podatnymi na choroby. Jedną z nich, uwarunkowaną genetycznie jest podobnie jak w przypadku brytyjczyków, kardiomiopatia przerostowa. Warto więc podjąć diagnostykę, która pozwoli wykluczyć ryzyko wystąpienia tego schorzenia. W przypadku tej rasy zdarzają się również schorzenia układu moczowego, dziąseł i przyzębia a także stawów. Jednak za sprawą odpowiedniej opieki koty te są w stanie dożyć nawet 18 lat.
Maine Coon
Podobnie jak Ragdolle koty rasy Maine Coon wywodzą się ze Stanów Zjednoczonych. Są to koty zaliczone do ras dużych, których waga waha się od 7 do 10 kilogramów, choć zdarza się często, że przekraczają one ten pułap osiągając nawet 13 kilo. Charakterystyczne dla tych kotów jest ich puchaty i długi ogon oraz ciało, przez co wydają się one jeszcze bardziej masywne niż w rzeczywistości. Koty rasy Maine Coon są silnie umięśnione i masywne, dawniej wykorzystywano je w celu obrony stodół i domostwa przed gryzoniami. Niewątpliwie jedną z cech, które mocno kojarzą się z tymi kotami są ich szpiczaste, wysoko wystające uszy. Ich klatki piersiowe są szerokie, oczy duże i w kształcie migdałów, zaś łapy grube i masywne. Ich sierść jest dłuższa w okolicy brzucha, dość gęsta i ciężka, ale jednocześnie jedwabista. Występują one w kilku typach umaszczeń.
Charakterystyka
Przedstawiciele rasy Maine Coon są zrównoważeni, łagodni, a przy tym przyjacielscy. Choć ich gabaryty mogą onieśmielać, są one również bardzo delikatne. Z łatwością nawiązują kontakt z człowiekiem, łakną pieszczot, choć bywa, że potrzebują czasu dla siebie. Wykazują się dużą dozą cierpliwości, mogą więc stać się towarzyszem dla dzieci i seniorów. Są również tolerancyjne i łatwo uczą się współżycia z innymi zwierzętami, choć lubią przejmować przywództwo w stadzie, dlatego warto zaprzyjaźniać je z innymi domownikami pod nadzorem. To inteligentne koty, które dość szybko uczą się sztuczek, polowania, a nawet chodzenia na szelkach i smyczy. Maine Coon to typ kota, który bywa gadatliwy i chętnie zwraca na siebie uwagę właściciela wydając całą gamę różnorodnych dźwięków. Ich miauczenie przywodzi niekiedy na myśl ćwierkanie ptaków. Mimo rozmiarów ich głos nie jest jednak donośny.
Pielęgnacja
Choć sierść kotów rasy Maine Coon jest długa i ciężka, nie wymaga ona stosowania wyjątkowo często zabiegów pielęgnacyjnych. Cotygodniowe wyczesywanie sierści oraz odpowiednio dobrana dieta wystarczą aby sierść naszego pupila była jedwabista. Oczywiście w okresie linienia należy zwiększyć częstotliwość tych zabiegów. Poza tym warto sprawdzać stan uszu kota i ewentualnie przycinać pazurki jeśli nie są ścierane za pomocą drapaka. Maine Conny to koty, które lubią wodę i aby nadać ich okrywie włosowej puszystości warto kilka razy w roku poddać go kąpieli z użyciem odpowiednich środków myjących.
Zdrowie
Podobnie jak wiele innych ras, tak samo Maine Coon boryka się często z uwarunkowaną genetycznie chorobą serca jaką jest kardiomiopatia przerostowa, która może doprowadzić do niewydolności pracy tego organu i w ostateczni śmierci zwierzęcia. Decydując się na zakup jakiejkolwiek rasy warto więc sprawdzić czy hodowca przebadał rodziców naszego kociaka pod kątem chorób właśnie takich jak HCM. Maine Coony zmagają się również z dysplazją stawu biodrowego, która może nie ujawniać się przez wiele lat, jednocześnie prowadząc do kalectwa. Zwierzęta z dysplazją stawu poruszają się wolno i unikają skakania. W momencie ukończenia przez kota dwóch lat warto więc wykonać prześwietlenie bioder. Zdarza się również, że przedstawiciele tej rasy chorują na policystowatość nerek oraz młodzieńcze zapalenie dziąseł. Jednak przy odpowiedniej pielęgnacji średnia życia tych kotów waha się od 14 do 18 lat. Regularne przeprowadzane kontrole zdrowia naszego pupila pozwolą uniknąć sytuacji, w której w jego organizmie rozwinie się trudna lub niemożliwa do wyleczenia choroba.
Sfinks
Choć mogłoby się wydawać, że nietypowy wygląd tej rasy może zniechęcać, Sfinksy cieszą się całkiem sporą popularnością. Może właśnie dlatego, że wyróżnia się spośród całego wachlarza ras, sprawia, że coraz częściej staje się on towarzyszem na długie lata. Nie da się zaprzeczyć, że najbardziej charakterystyczną cechą tych kotów jest to, że zamiast gęstego i miękkiego futerka ich ciało pokrywa jedynie delikatny meszek, mogący kojarzyć się ze skórką brzoskwini. Ich skóra jest mocno pomarszczona, a całość niezwykłego wyglądu dopełniają mocno spiczaste, wysoko osadzone uszy mogące kojarzyć się choćby z nietoperzami. Ich głowa jest trójkątna, oczy szeroko osadzone, a kości policzkowe wydatne. Choć na pierwszy rzut oka wydają się być całkiem drobne, koty te są dość ciężkie, a samce mogą ważyć nawet do 6 kilo. W zależności od pigmentacji skóry mogą występować w kilku różnych umaszczeniach.
Charakterystyka
Sfinksy są niezwykłymi pieszczochami, które mocno przywiązują się do swojego właściciela i dobrze czują się w towarzystwie ludzi. To czułe koty, delikatne w kontaktach z człowiekiem, a przy tym także inteligentne. Sfinksy są kotami, które nie znoszą samotności, dlatego nie sprawdzą się w przypadku osób, które większą część dnia spędzają poza domem. Lubią zabawę z dziećmi i innymi zwierzętami, zrobią wszystko aby zwrócić na siebie uwagę swoich opiekunów. Wykorzystają każdą okazję by znaleźć się w pobliżu swojego właściciela i gdy tylko mogą zwijają się na jego kolanach i zasypiają. Sfinksy nie są kotami, które powinny często wychodzić na zewnątrz. Są bardzo ciekawskie i nie trudno o to by się zgubiły, a zbyt długie wystawianie się na promienie słoneczne mogłoby doprowadzić do rozwoju raka skóry.
Pielęgnacja
Pielęgnacja Sfinksów jest znacznie bardziej wymagająca niż w przypadku innych kotów. Mogłoby się wydawać, że brak futerka sprawia, że część obowiązków związanych z opieką nad zwierzakiem będzie można sobie odpuścić, ale nie w tym przypadku. Z racji tego, że ich skóra jest całkowicie odsłonięta zostaje ona narażona na bezpośrednie działanie promieni słonecznych, a także często musi zmagać się z różnymi chorobami o podłożu dermatologicznym. Ich skóra w dodatku jest tłusta ponieważ posiada gruczoły łojowe produkujące sebum, co wiąże się z koniecznością częstych kąpieli – w przypadku niektórych kotów nawet co 2-3 tygodnie. Jest to potrzebne aby pozbywać się zanieczyszczeń ze skóry i zapobiegać zatykania się porów, a także by uniknąć tłustych plam na meblach oraz ubraniach. Trzeba ją również chronić przed bezpośrednim wpływem promieni UV i zabezpieczać w przypadku niskich temperatur. Istotne jest również regularne czyszczenie uszu Sfinksa aby nie zalegała w nich wydzielina – w tym celu można użyć waciku, którym delikatnie ją wytrzemy. Zbyt częste czyszczenie może jednak prowadzić do podrażnień i stanów zapalnych.
Zdrowie
Sfinksy tak jak i wiele innych ras może zmagać się z chorobami o podłożu genetycznym, w tym również kardiomiopatią przerostową i dysplazją zastawki mitralnej. Po swoich przodkach rasy rex miewają one skłonność do patologicznych skurczy mięśni. Ponieważ koty te nie posiadają okrywy włosowej, która mogłaby je chronić przed promieniami słonecznymi lub wychłodzeniem, zdarza się, że zmagają się one często z przeziębieniami lub przegrzaniem. Tak jak i w przypadku ludzi zbyt długie wystawianie się na promienie UV może doprowadzić do rozwinięcia się nowotworu skóry. Mogą u nich wystąpić choroby o podłożu dermatologicznym takie jak pokrzywka pigmentowa. Zdarza się również, że przedstawiciele tej rasy chorują na miopatię, która wpływa na czynność mięśni. Średnia długość ich życia wynosi 14 lat.